Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Κατασταλτικός μηχανισμός, νόμοι υγιεινής, φοροδιαφυγή …και στο βάθος κήπος

Με την ρηχότητα που διακρίνει τις αναλύσεις του εδώ και πολλά πολλά χρόνια, ο Ριζοσπάστης καταπιάνεται με το θέμα της «κατασταλτικής βίας εκ μέρους της δημοτικής αστυνομίας του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας κατά μετανάστη αλιεργάτη» και καταγγέλλει μαζί όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου.
Μπορείτε να διαβάσετε αυτούσιο το ρεπορτάζ του με κλικ εδώ, να μην επαναλαμβάνω κομμάτια του, άλλωστε δεν σκοπεύω να αντιπαραβάλλω διαφορετικά τα γεγονότα, δεν ήμουν «αυτόπτης», τα άκουσα πολύ διαφορετικά, αλλά δεν έχει σημασία.
Με αφορμή το γεγονός, είναι καιρός εμείς, οι λογικοί πολίτες να κάνουμε μερικές σκέψεις.
Τι συμβαίνει σε έναν πολυπληθή χώρο εργασίας όπως είναι η ιχθυόσκαλα Κερατσινίου;
Τι γνωρίζουμε εμείς, επομένως όλοι;
Γνωρίζουμε ότι σ’ αυτό τον χώρο δουλεύουν πολλοί μετανάστες.
Νόμιμοι ή παράνομοι κανείς δεν το ξέρει. Σημασία έχει ότι καλύπτουν μια παραγωγική ανάγκη ενός εργασιακού χώρου, ιδιαιτέρως επικερδή. Και είναι επικερδής ο χώρος, διότι η έκφραση «ψαρέμπορος πτωχός» δεν υπάρχει. Τι γράφει η φορολογική δήλωση του καθενός δεν μπορούμε να το ξέρουμε, ούτε και έχει την παραμικρή σημασία.
Έχουμε λοιπόν έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών εργαζομένων σ’ αυτό τον χώρο, άρα και αμειβομένων. Πως;
Με κάποια ποσότητα ψάρια.
Μάλιστα.
Οι άνθρωποι για να δουλέψουν για να κάνουν το μεροκάματο, συμφωνούν να πληρωθούν εις είδος, δηλαδή με ψάρια.
Ξέρουν τις τιμές λιανικής ανά είδος, ξέρουν τις τιμές χονδρικής, κάπου εκεί τα βρίσκουν, παίρνουν την ποσότητα που αναλογεί στην εργασία τους, και;….
Και την φορτώνουν σε μια ψαροκασέλα με ρόδες και παίρνουν τους δρόμους και τις γειτονιές σε Κερατσίνι και Δραπετσώνα να την πουλήσουν.
Για να βγει εν τέλει με παράπλευρο τρόπο το μεροκάματο.
Σίγουρα πωλούν πιο φτηνά από τα αντίστοιχα μαγαζιά της γειτονιάς, σίγουρα πωλούν χωρίς απόδειξη, σίγουρα δεν τους χρειάζεται τιμολόγιο, σίγουρα καθώς περνούν οι ώρες ο πάγος που υπάρχει στην ψαροκασέλα λιώνει, σίγουρα χρειάζονται σταθερά δυο για την δουλειά, ο ένας να πουλά ο άλλος να προσέχει για την αστυνομία, σίγουρα προς το μεσημέρι αν δεν πάει καλά η πώληση το εμπόρευμα έχει αλλοιωθεί.
Τόσα και τόσα «σίγουρα» που όλοι τα παραβλέπουμε στο βωμό της συμπαράστασης προς το ιερό μεροκάματο.
Δεν ξέρω με ποιον να πάω και ποιον να αφήσω σ’ αυτή την ιστορία.
Γιατί μες στο πετσί όλων μας είναι εμφυτευμένο ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, και επομένως οι κανόνες υγιεινής διακίνησης τροφίμων, οι κανόνες φορολογικής διακίνησης εμπορευμάτων, οι κανόνες ανταγωνισμού του αυτοαπασχολούμενου έναντι του εργοδότη πάνε πίσω και προφανώς όταν τους προβάλεις γίνεσαι κατασταλτικός μηχανισμός ή όργανο της πλουτοκρατίας.
Θα είχε ενδιαφέρον όμως, αν εμβάθυνε έστω και ελάχιστα ό Ριζοσπάστης, και σε συνέχεια της καταγγελίας όλων των πολιτικών δυνάμεων ως οργάνων της άρχουσας τάξης μας έδινε ένα παράδειγμα, έστω και απλοϊκό, τι θα έκανε το ίδιο αν ήταν δημοτική αρχή με την διακίνηση με αυτόν τρόπο τροφίμων. Αν θα έριχνε έστω μια ματιά για πιθανή αλλοίωση των ψαριών ή δυνάμεις του θα άνοιγαν δρόμο πρωί πρωί και θα χτυπούσαν κουδούνια στις πολυκατοικίες για να πωληθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται το εμπόρευμα και να εξαλειφτούν οι κίνδυνοι.

1 σχόλιο:

  1. Σε μία χώρα όπου οι λέξεις, κανόνες εμπορίου, ηθική τάξη (όπως λέγαμε παλιά) και προστασία του εργαζόμενου απο κάθε είδους αυθαιρεσίες, δημοσιογραφικές, κρατικές, νομικές κ.α., έχουν χάσει και τον τύπο αλλα και πολύ περισσότερο την ουσία τους, μία και μόνη φράση μπορούμε πια να αναφωνήσουμε: Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΑΛΩ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή