η ηθικολογία του άρχοντος.

Οι δυο καλές μου φίλες, η Σόνια και η Άντζελα μέσα από το πνεύμα του κειμένου της παραίτησης τους έδειξαν όχι μόνο την αγάπη τους για τον τόπο -και ποιος δεν αγαπά τον τόπο του (ή μήπως;), όχι μόνον την αντίδραση τους στην ακινησία που έχει οδηγήσει τον δήμο σε οριακή λειτουργία -και ποιος ενεργός πολίτης δεν γνωρίζει και δεν προβληματίζεται από αυτή την ανυπαρξία της δημοτικής αρχής (ή μήπως;), έδειξαν την προσήλωση τους στο στοιχείο που λείπει από την συντριπτική πλειοψηφία όσων ασχολούνται με την αυτοδιοίκηση. 

Στην νομιμότητα.

Η βεβαιότητα των περισσότερων δημοτικών αρχόντων ότι πράγματι είναι Άρχοντες, μεταστρέφει τις έννοιες. Η έκφραση «αυτό που κάνω μπορεί να μην είναι νόμιμο, είναι όμως ηθικό», στον πυρήνα του κρύβει μεγάλο μέρος των αιτιών της κρίσης που μας μαστίζει. Ο γνωστός Βουλγαράκης μπορεί να ήταν ο άνθρωπος που δημόσια δήλωσε την συμπληρωματική εκδοχή αυτού του αξιώματος λέγοντας «το νόμιμο είναι και ηθικό», δεν είναι όμως ο πρώτος και μόνος νους που συνέλαβε  και διατύπωσε το μεγαλειώδες ρητό. Απλώς το έκφρασε δημοσίως, αποκαλύπτοντας έτσι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, από το οποίο αποδοκιμάστηκε και τιμωρήθηκε αυστηρά μπαίνοντας σε πολιτική καραντίνα.

Τα παραπαίδια του στην τοπική αυτοδιοίκηση επιμένουν. Ηθικοποιούν την παρανομία και παρατυπία, ποτέ δεν αγωνίζονται για την αλλαγή νόμων οι οποίοι πολύ συχνά ευνοούν την ανισότητα. Και απαιτούν από το πολιτικό προσωπικό, συχνά και από τους εργαζόμενους, να εκτελούν εντολές ανεξάρτητα από την νομιμότητα τους.

Ο Δήμαρχος ορίζει την ηθική.

Έρχονται οι δυο αιρετές στις τοπικές κοινότητες Κερατσινίου και Δραπετσώνας και μας επισημαίνουν και αυτή την διάσταση στην συνολική προβληματική δράση της δημοτικής αρχής και η επισήμανση αυτή έχει πολλούς αποδέκτες. Όσοι πολιτικοί συνεργάτες του κυρίου δημάρχου εκτελούν «από καρδιάς» τις εντολές του, προφανώς δεν έχουν ισχυρές αντιστάσεις σε θέματα νομιμότητας, αρκεί να έχουν την διαβεβαίωση του ότι βρίσκονται μέσα στα όρια της ηθικής του.

Τι χωρά αυτή η ηθική; Άγνωστο.

Και θα ήταν υπερβολή να του ζητήσουμε να συγγράψει κάτι με τίτλο «η ηθική μου». Είπαμε να απλώνουμε τα πόδια έξω από το πάπλωμα, αλλά στα όρια του δωματίου.

Έχουμε όμως μερικές ενδείξεις. Οι φήμες λένε ότι οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης έχουν πάθει σοκ από τον οικονομικό και διοικητικό έλεγχο της ΔΗΚΕΠΑ. Της επιχείρησης που υπήρχε για να προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στους δημότες. Ανεκτίμητες, τρόπος του λέγειν, ζούμε και χωρίς αυτές δυο χρόνια τώρα. Κανένα παιδί δεν πέθανε επειδή δεν αθλήθηκε σε πισίνα, ή δεν έμαθε ένα μουσικό όργανο ή δεν μυήθηκε στην υποκριτική και την λογοτεχνία και την ποίηση. Μπορεί σε 20 χρόνια να είναι πιο κτήνος απ ότι είναι ανεκτό στην κοινωνία μας, αλλά στο περιβάλλον δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Η κρίση ύψωσε ένα τείχος στις ζωές μας κρύβοντας το μέλλον και κάνοντας ανυπόφορο το παρόν. Και συσκοτίζοντας στις γωνιές του το παρελθόν. Βλέπουμε μπάζα, βλέπουμε απορρίμματα του παρελθόντος, ξέρουμε ότι αυτά είναι τα δομικά στοιχεία του τείχους, όμως όλα είναι θολά και σκιασμένα. Και μέσα στις σκιές έρχονται να καταχωνιάσουν το δικό τους έρμα οι «άρχοντες», για να κρύψουν τις ντροπές τους μέσα στις διαμαρτυρίες μας «κάνοντας το τοπίο να μεγαλώνει». Ένας τιτάνιος αγώνας για να λοξέψουμε.

Ναι συμφωνώ, είναι κρίσιμο στις επερχόμενες εκλογές να νικήσει μια αυτοδιοικητική παράταξη που θα βρίσκεται στον αντίποδα της νοοτροπίας που μετατρέπει την ιδεοληψία ή ιδιοτέλεια σε «ηθική παράκαμψη» των νόμων.