Habemus (υποψήφιο) Majorem

Δεν είναι μόνο στο δήμο μας περίεργα τα προεκλογικά πράγματα. Λίγο ως πολύ στους περισσότερους δήμους κάπως έτσι είναι.
Ο λόγος προφανής. «Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη»
Γι αυτό και υπάρχει μια έντονη κινητικότητα και φημολογία, γύρω από προθέσεις και ονόματα που εκπροσωπούν την ανασφάλεια του παλιού.
Ας μην τριγυρίζω το θέμα όμως.
Σήμερα διαβάζω ότι «επιτέλους» ο Χρήστος Σαλαλές ενέδωσε στις πιέσεις και θα είναι υποψήφιος δήμαρχος Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Ο Χρήστος Σαλαλές διεκδίκησε και στις περασμένες εκλογές –του 10- το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ για να κατέβει υποψήφιος δήμαρχος. Αν θυμάμαι καλά, από κάποια στιγμή και μετά, αποσύρθηκε από την κούρσα, δεν ξέρω γιατί. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά ότι η παρουσία του στην διεκδίκηση, δημιουργούσε μιαν αβεβαιότητα στην κάθοδο του Αλέκου Χρυσού, και αυτή η αβεβαιότητα, με δεδομένη τότε την δέσμευση όλων των διεκδικητών του χρίσματος του ΠΑΣΟΚ ότι θα ακολουθήσουν τον «χρισμένο», ήταν μια από τις αιτίες που το όνομα του Χρυσού δεν μπήκε στις πιθανές υποψηφιότητες που θα στήριζε η ΔΗΜΑΡ. Υπήρξε μια χαρακτηριστική στιχομυθία με τον Αλέκο, όπου ως πιθανός υποψήφιος δεν μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα, πως θα εξελιχθεί μια συμφωνία συνεργασίας μαζί του αν δεν πάρει αυτός το χρίσμα και το πάρει ο Χρήστος Σαλαλές.  
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Σαλαλέ, δεν θυμάμαι καν αν έχει τύχει να βρεθούμε σε κοντινή απόσταση μέσα στις τόσες πολιτικές συναθροίσεις που έχω βρεθεί. Ότι ξέρω γι αυτόν, είναι αφηγήσεις γνωστών του και κυρίως η ειδησιογραφία της περίφημης παλιάς χρυσής εποχής.
Της εποχής των παχιών αγελάδων, τότε που η αδηφαγία μετέτρεπε τις βουλιμικές συνειδήσεις σε παχύσαρκες.
Μέχρι και τις περασμένες δημοτικές εκλογές, η στάση του ΠΑΣΟΚ ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που εν πολλοίς καθόριζε το αποτέλεσμα. Είτε στην επίσημη μορφή του, είτε με την μορφή του γνωστού αντάρτικου.
Κύλησε πολύς πόνος από τότε στο αυλάκι της κοινωνικής ζωής μας.
Το ΠΑΣΟΚ που γνωρίζαμε δεν υπάρχει, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ σε μεγάλο βαθμό το έχει συνειδητοποιήσει, όμως άφησε πίσω του την αχλύ μέρους του παλαιού στελεχικού δυναμικού του, που ακόμη ζει με την ανάμνηση της πολιτικής δύναμης και αλαζονείας του παρελθόντος. Που πραγματικά πιστεύει ότι αρκεί να είναι όλοι μαζί και θα γυρίσουμε στο παρελθόν. Είναι επίσης βέβαιο, ότι η πολιτική επιβίωση αυτού ακριβώς του στελεχικού δυναμικού, δεν συμβαδίζει πια με την επιβίωση ενός υγιούς μέρους του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ -μελών και οπαδών- το οποίο αναγνωρίζει λάθη, μεγάλα λάθη του παρελθόντος και πασχίζει να αποτινάξει από πάνω του «τα βαρίδια».
Ο πολιτικός χώρος που προσωπικά με εκφράζει, ο χώρος της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, του μεταρρυθμιστικού κέντρου, εμπεριέχει το ΠΑΣΟΚ της σοσιαλδημοκρατίας και των μεταρρυθμίσεων. Είμαι βέβαιος (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω) ότι δεν εμπεριέχει λογικές ατομικών πολιτικών διάσωσης, όπως εκφράζονται από τέτοιες συσπειρώσεις.
Έχουμε όμως τρεις μήνες ακόμη για να τα λέμε…